ගන්ධබ්බ

                    කහට සීනි දිය කරගත් කෝප්පය සමග ඉස්තෝප්පුවේ කුණු පැහැති වේවැල් පුටුවේ සිට ඉස්සරහ පාරත් යන එන මාළු කාරයත්, පලා කාරයත්, පත්තර කාරයත් දැකීම සුලභය. ඉන් එහා ඇති පිට්ටනියත් ඉන් මදක් ඔබ්බට ඇති වේල්ලෙ කන්දත් පින්නත් එක්ක දේදුන්නක් මවා ඇත.හිමිදිරිය නොවුණත් වැහි බීරුමත් එක්ක ඇත්තේ අදුරු පරිසරයකි.  අතු පතර විහිදී ගිය වැටෙහි වූ රූස්ස සූරිය ගස් දෙක තුනෙහි වූ අතු පතර එහි වූ දේදුන්න බැලීමට බාධාවක්ය. නිවාඩු දින වලට මා නිනව්වක් හෝ අදහසක් නොමැතිව ඈතින් මෑතින් පෙනෙන පාරත් යන එන එවුනුත් දිහා තේ කෝප්පයක් එක්ක බලා ඉදීම දැන් පුරුද්දක් ලෙසම සිදුවන්නක්ය.                                                                                                                                               
"මේ අහන්නකො"
"මොකද්ද....?"
"ආදරෙයිද මට?"
"පිස්සුද ඔයාට"
"ඔරවගෙන ඔරවගෙන ඉදලා අද ටිකක් කතා කරන්න ගත්තා. ඒත්"
"මොකද්ද ඒත් කියන්නෙ? බබෙක් වෙන්න එනවනෙ"
"මන් ඔයත් එක්ක හුරතල් නොවී කාත් එක්ක හුරතල් වෙන්නද"
"ඔන ඒ පාර අඩන්න ගත්තා.... මිනිස්සු ඉන්නවා තමුසෙට පේන්නෙ නැද්ද"
"මට තමුසෙ තමුසෙ කියන්න එපා. ඉන්න බැරිනම් යනවා මමනෙ අඩන්නෙ"
                                               පුංචි අම්ම්ලෑ ගෙදරින් ගෙනා ඉදි ආප්ප පීරිසිය තාමත් මේසෙ උඩය.  නිවාඩු දවසටත් උන්දැ සිතනු ඇත්තේ ඉර පායන තදියම මා කන බවය එහෙත් දැන් ඇදෙන් නැගිටීමට සිතෙන්නෙත් දහය එකොළහ ගෙවීමෙන් පසුය. ඉදි ආප්ප පිරීසියත් සීතලය තේ වතුර කෝප්පයේ අඩක් තාමත් එලෙසමය.  කෑමට පියක් නැත.

                                   මොකක් හරි තේරුමක් බේරුමක් කරගත්ත දවසක ඉදලා හැම හයි හත්තියකින්ම මමයි අක්කයි වෙනුවෙන් නැවුණු ගෑණි වැලහින්නක් වගේ ඇදිලා ගිහින්ය...නිරතුරුව කදුලු  පුරෝගත්ත කතා කෙරුමට වෙර දරන ඇස් දෙක, මන් ගෙදර එනකොට තේ එකක් වත් හදා දෙන්න බැරිව දුකෙන් ඔත්පල වුණු ඒ ඇස් දෙක.

"මල්ලි අම්මට කොහොමද"

"ඕන කමක් තියේනම් ඇවිල්ලා බලාගනින්"

" පොඩි එවුන් ඉස්කෝලෙ යවන්නයි.....මිනිහගේ අම්මගෙ ගූ හුරිජ්ජ අදින්නයි....ඒ අස්සෙ මිනිහගෙ තාත්තට වේලක් කඩෙන් කන්න බෑ දෙන කෑමත් රස්නෙට නොතිබ්බොත් තව ප්‍රශ්ණයක්.... මේ ඔක්කොම ගිනි අස්සෙ මට දවස ගානෙ ගමේ දුවන්න බෑනේ"

"උඹ පොඩි කාලේ උඹේ ගූ හුරිජ්ජ ඇද්දේ මිනිහගේ අම්මනේ. වැදලා කියන්නම් උබ එන්නත් එපා...කෝල් කර කර මට පව් දෙන්නත් එපා"

"උබේ විතරක් නෙවෙයි ඒ මගෙත් අම්මා"

"පොඩි කාලේ අපේ ගෙදර හැදී වැඩුණු ගුනේට  චිත්‍රා අක්කත් දහ දොළොස් ගමනකට වැඩිය ඇවිත් ගියා අම්මව බලන්න,,,උඹ ගමේ එවුන්ට පේන්න එකම එක දවසක් හවසක ඇවිත් පස්සෙන්දා උදේ ගියා"

"උඹ මට යුතුකම් මොනවද කියලා කියලා දෙන්න එන්න එපා"

                                                   වෙනදා සාරෙට වැවුනු උදුපියලිය උඩ අද එක යායට පිළිවෙලක් නැතිව රටා මැවූ තණකොලය. එහෙත් රූස්ස සූරිය අතු නිසා මහා මූසලකමක් දැනෙයි.  හවසට මෙතනින් ඈත වූ දැක්ම ලස්සනය. මදක් ඈතින් වූ පිට්ටනියේ හවසට පොඩි වුන් සෙල්ලම් කරයි. රූස්ස වේල්ලෙ කන්දත් ඊට උඩින් වැටුනු ගිනි පොළිගු නිවූ හිරු රැස් වලින් කන්දත් පිට්ටනියේ සිටින පොඩි වුන්ගේ දග වූ දිවිල්ලත් අතර චිත්‍රය ප්‍රිය ජනකය. තරමක් වූ ඉඩ අතරින් ඒ චමත්කාරය හැමදාම වින්දත් රූස්ස සූරිය ගස් තුන හතරේ අතු පතර ඒ සිරි විදීමට මහත් බාධාවක්ය.
"වැස්සෙ පොඩ්ඩක් තෙමෙමුද?"
"ලෙඩ වෙන්නද"  " හරි හරි ඔයා යන්න මන් බලන් ඉන්නම්"
"මොනවා බලන්නද"
"වැස්සෙ තෙමෙන පිස්සු කෙල්ලෙක් දිහා"
"ආස ඇති ගොඩක්" "අනෙ එන්නකො'''
"සපත්තුවට වතුර යනවා"
"හ්ම්....කමක් නෑ"
"හරි හරි යමු....හැබැයි කුඩයකුත් ඉහලගෙන..කොහොම ගියත් නාන්න වෙනවා මේ වැස්සට"
                                                          ඉස්තෝප්පුවත් එක්කලා අදුරු වී තිබෙන රූස්ස ගස් පේලියේ අතු,ඉති,රිකිලි ටික කැපුවානම් සැන්දෑවට තියෙන මූසලකම ගොස් පිටියේ දුවන කොලු රෑනේ කලකෝලහල දිවිලිද. ඉන් එහා උන් වේල්ලෙ කන්දට වැටුනු මෘදු හිරු රැස් වල සුරිය ගස් පේළිය සැග වූ ලස්සනද බැලිය හැක. බින්දුවා ලෑ ගෙදර ගිහින් ඌට කීයක් හරි දුන්නොතින් මේ රූස්ස අතු ටික වරුවෙන් කැපිය හැක. ඒකා දිමියෙකු වන් එකෙකි. ඕනෑම ලපටි අත්තක පය තබා යාමටත් ඕනෑම අත්තක සැහැල්ලුවට සිටීමටත් රුසියෙකි.

"උබ අම්මගෙ මිනියට මිනිහගේ සක්කිලි සල්ලි වීසි කරන්නද ආවේ"
"බල්ලා තෝ කාටද කතා කතා කරන්නෙ"
                                                    ඇයගේ කම්මුල් පාරෙන් රත් වී පුපුරන මගේ කොපුල....කෙස් රොදින් අල්ලා ඉවතට තල්ලු කොට පිගන් රාක්කෙ වැදුණූ, රතු වී ගිය ඇගේ මුහුණ.

“මොනවද තොපි කියවන්නෙ… අහල පහළ එවුන් හිතයි අම්මා මැරුණු ගමන්ම දේපල බෙදාගන්න බැරිව රණ්ඩු වෙනවා කියලා”

“පුංචි අම්මෙ…මේ බල්ලට”

“උබත් මහ ගෑනියෙක් නොවී කට පියාගෙන පලයන් ඇතුලට”

                          මාව වාරුගෙන කාමරයට ගෙනා පුංචි අම්මා බොහෝ දේ තෙපළා යන්නට ගියාය. මව ගැන උපන් දැඩි සංවේගයත් සහෝදරිය ගැන උපන් කෝපාවිශ්ඨ වේදනාවත් විනාඩි ගණනාවක හැඩුම් කදුලු වලින් දියවෙනු දැනුණී. කුස්සියේ සිටියේ කව්දැයි මතක නැත. ලැජ්ජාවක් මුසු විචකිච්චාවකින් හෝරාවක පමණ මම එහිම වූවේය.
                                                           බින්දුවා සමග හරි හරියට වැඩ කොට ඇති මහන්සියට තේ කෝප්පයක් අතින් ගෙන වේල්ලෙ කන්දේ ගුප්ත රසය බැලීමට වේ වැල් පුටුවේ වාඩිවුවත් හිත තුල යම් දෙයක් හිර වී හෝ නැති බැව් හෝ දැනෙන්නා වාගේය. බින්දුවා රූස්ස සුරිය ගස් තුන හතර එහෙම් පිටින්ම අපූරුවට කප්පාදු කළාය. වේල්ල කන්දට එක එල්ලේ වූ සූරිය ගහ බිමට සමතල වෙන්නම කප්පාදු කර ඇත. ගමේ පොඩි කොල්ලන්ගේ කෙළිලොල් දිවිල්ලත්. වේල්ලෙ කන්දට උදේට වැටෙන දේදුන්නත්, හවසට විසිරෙන හිරු රැසත් රිසි සේ විදිය හැක.
                                      ඒත්........ දැනෙන්නෙ හිස් හැගීමකි. ඒ තුල ප්‍රියක් නැතුවා සේය. සූරිය ගස් අතු අතුරින් අමාරුවෙන් බැලූ වේල්ලෙ කන්දත් කෙළිලොල් පොඩි එවුන්ගේ දගත් සුරිය අතු පතර මුඩු වූ පසු හොදින් පෙනෙන වේල්ලෙ කන්දටත් කෙළිලොල් පොඩි එවුන්ගේ දගටත් වඩා ලස්සනයි වාගේය.......
                                                                සැබැවින්ම අමාරුවෙන් බැලූ වේල්ලෙ කන්දත් පිට්ටනියේ වූ කොලු රැලේ කලකෝලාහලත් එක එල්ලේ පෙනෙන වෙල්ලෙ කන්දටත්, කොලු රැලේ කලකෝලාහලවලත් වඩා ලස්සනය....ගුප්තය..........

-රෝමාන්තික රස්තියාදුකාරයා-

සැ.යු. -  ඉයන්ගේ අඩවියෙන් පොඩි අභියෝගයක් දීලා තිබ්බා බොලොග් ලියන්නන්ට වැඩි විස්තර ඔතනින්  බලන්නකෝ පොල් මැල්ලුම් ඡානරයේ කථාවක් ලියන්න පුළුවන්ද?  ඉතින් එකින් එක වෙනස් ඉසව් තුනක දිවෙන කතා තුනක් එක් කතාවක් තුල ගොනු කිරීම යම් අභියෝගයක්. ඉතින් ඔබත් ඔබේ බොලොග් පිටුව මෙම අභියෝගයෙන් සරසන්න කියලා මම හැමෝටම පොදුවේ ආරාධනා කරනවා.

                                          දුමිත් එක්ක කෝල් කර කර මැසේජ් කර කර කතාව ලියලා එකම වෙලාවේ පෝස්ට් කරාට මොකද. තාම කතාව මොකද්ද කියලා හාන්කවිසියක් වත් දන්නෙ නෑ. ඉතින් මාත් යනවා ඒක බලන්න. දන්නෙ නැති එකෙක් ඉන්නවනම්   මේ පාර දිගේ වරෙල්ලා

ප.ස. -  තරිදුගේ ලෝකයේ තරිදුවත් වෙනස්ම මැල්ලුමක් හදලා තිබ්බා මෙන්න පාර